Ποιος αλήθεια νοιάζεται;

Με έχει ενοχλήσει το χάλι που επικρατεί στην πόλη. Η αδιαφορία που προέρχεται από παντού. Εχουμε καταφέρει να μην σεβόμαστε τίποτα, αρχές και πολίτες.

Γι’ αυτό είπα αυτές τις μέρες να ασχοληθώ λίγο με την καθημερινότητα. Με θέματα όχι μπερδεμένα και υποκειμενικά ίσως, αλλά με αυτά που σίγουρα όλοι πρέπει να συμφωνούμε.

Δείχνουν την παιδεία μας, την ευαισθησία, την ανθρωπιά του καθένα και της καθεμίας, ανεξάρτητα από ιδιότητα.

Ποιος ο λόγος να παρκάρει ο οδηγός (ή η οδηγός) πάνω στον οδηγό τυφλών; Γιατί αυτά τα απλά που δείχνουν και την ποιότητα των ανθρώπων να μην μας ενδιαφέρουν; Γιατί η αδιαφορία; Και γιατί αυτή η αδιαφορία συνοδεύεται και από ατιμωρησία;

Νομίζω ότι εκτός του πεζοδρομίου, στην Επιμενίδου, ο υπόλοιπος χώρος είναι πρασιά (δηλαδή πράσινο). Ιδιωτικός ναι μεν, αλλά πρασιά. Οχι τσιμεντωμένος ή καλυμμένος με κάποιο άλλο τρόπο. Τουλάχιστον με ειδικό τρόπο κατασκευασμένος, ώστε να μπορεί να παρκάρει κάποιο όχημα πάνω, χωρίς να καταστρέφει το πράσινο που θα πρέπει να βρίσκεται από κάτω. Αλλά πρασιά…

Κάναμε και τα πεζοδρόμια χαμηλά (είναι δεν είναι 7 πόντους) για να μην ζορίζονται ν’ ανέβουν πάνω τ’ αμάξια…

Ποιος νοιάζεται; Ο Δήμος; Η αστυνομία; Οι δήθεν οικολόγοι; Ποιος αλήθεια; Η πόλη μικρή, οι προσωπικές σχέσεις πιο στενές (και λίγο πολύ όλοι γνωστοί είμαστε) και δεν κάνουμε τίποτα για να προστατέψουμε την πόλη και την εικόνα της.  Είναι και το “πολιτικό κόστος”! Μας βολεύει όλους αυτή η κατάσταση. Σήμερα ο γείτονας, αύριο εμείς, κάνουμε ότι μπορούμε για να βάλουμε ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα της αυθαιρεσίας…