Σε τι κοινωνία ζούμε;

Το γεγονός του άδικου θανάτου ενός παιδιού, δεν μπορεί παρά να φέρνει στην επιφάνεια ένα πρόβλημα δεκαετιών.
Οι σχέσεις της αστυνομίας με τους τους “γνωστούς αγνώστους” είναι σχέσεις μίσους. Αμοιβαίο αίσθημα που έχει οδηγήσει πολλές φορές σε εκτροπές ένθεν και ένθεν.

Κάποιοι θεωρούν “προοδευτικό” να βρίζεις, να κτυπάς, να καταστρέφεις, να λεηλατείς. Από την άλλη, έχουμε αστυνομικούς χωρίς επαρκή εκπαίδευση. Που τους κατηγορούν αν επέμβουν, αλλά και αν δεν επέμβουν. Που αν δεν περάσουν χειροπέδες τότε είναι πλημμελής η εκτέλεση των καθηκόντων τους και που αν τις περάσουν είναι αστυνομική βία. Που δεν τους παρέχουν ούτε σφαίρες για να εκπαιδεύονται, όχι για πυροβολούν αθώους, αλλά για να γνωρίζουν αν πραγματικά χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν το όπλο τους, πως να το κάνουν. Μια αστυνομία που δεν ξέρει κανείς τι ρόλο θέλουμε να έχει. Αν θέλουμε να έχουμε καν αστυνομία…

Χρησιμοποιούν αστυνομικοί άσκοπη βία και γεννούν εχθρούς, αλλά εισπράττουν και ίδιοι βία. Βια που στρέφεται εναντίον, συνήθως, των μη υπαιτίων αστυνομικών που και αυτοί με τη σειρά τους την ασκούν πάλι σε μη υπαιτίους. Ετσι φτάσαμε στο σημείο ενός ακήρυκτου πολέμου.

Για μερικά χρόνια έμενα λίγο παραπάνω από εκεί που έγινε το γεγονός. Είχα ζήσει από κοντά πολλά από τα γεγονότα και είδα την βία και από τις δύο πλευρές. Θυμάμαι τα γεγονότα του 1985 με τον Καλτέζα, αλλά θυμάμαι και την φωτιά από μολότοφ στο “ΚΑΠΑ ΜΑΡΟΥΣΗΣ” με τους 4 νεκρούς.

Το πρόσφατο γεγονός κατά την άποψη μου είναι για ένα και μόνο λόγο αδικαιολόγητο και απαράδεκτο. Οι αστυνομικοί έφυγαν και επέστρεψαν. Που σημαίνει ότι θα μπορούσαν να είχαν αποφύγει τη σύγκρουση και την κατάληξη μια και δεν υπήρχε κίνδυνος για τη ζωή τους. Απαράδεκτο είναι και το γεγονός ως αντίδραση, να υπάρχουν θύματα αστυνομικοί και πολίτες με σοβαρά τραύματα, λες και αυτή είναι η λύση στο πρόβλημα.

Αν με ρωτήσετε ποιος φταίει για αυτή την κατάσταση, νομίζω ότι η ευθύνη βαρύνει πολλούς.

Βαρύνει τις κυβερνήσεις γιατί έχει αστυνομικούς ανεκπαίδευτους, γιατί δεν υπάρχουν προγράμματα διαρκούς εκπαίδευσης ώστε να γνωρίζουν πως ν’ αντιμετωπίζουν διάφορες καταστάσεις, γιατί ανέχονται τα περιστατικά αστυνομικής βίας, γιατί σε τελική ανάλυση φορτώνουν εκεί τις ευθύνες όταν κάτι πάει στραβά. Βαρύνει ακόμα τις κυβερνήσεις που δεν απομακρύνουν κάθε σχολή από το κέντρο, “παρέχοντας” άσυλο (ασφαλές “λημέρι”) κάθε φορά  που γίνονται επεισόδια.
Φταίει η δικαιοσύνη που συχνά πυκνά αντιμετωπίζει περιστατικά (απ’ όπου και να προέρχονται) με ανοχή ή ακόμα και αδιαφορία. Η ατιμωρησία, οδηγεί στην αποθράσυνση και σε τραγικά γεγονότα.
Φταίνε όσοι υποκινούν και δίνουν ιδεολογικό περιεχόμενο σε έκνομες ενέργειες όπως η καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αλλά και σε επιθέσεις κατά προσώπων. Φταίνε όσοι πηγαίνουν ως μάρτυρες υπεράσπισης όχι διαδηλωτών, αλλά εγκληματιών.
Φταίνε τα ΜΜΕ που αδίστακτα, έμμεσα, υποκινούν την “σύγχυση” στον βωμό του κέρδους, αδιαφορώντας για τα αίτια των γεγονότων.
Φταίνε οι πολίτες που αδιαφορούν για τις αιτίες που γεννούν τέτοιες συμπεριφορές.
Φταίνε και οι γονείς που οφείλουν να διαπαιδαγωγούν σωστά τα παιδιά τους.

Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν θέλει δικαιοσύνη, αλλά εκδίκηση. Που έχει χάσει τον σεβασμό της στους νόμους. Με χαλάρωση της ηθικής, με αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Μια κοινωνία που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι θεμιτή η βία, ως αντίδραση στη βία. Λες και αυτή δεν θα γεννήσει άλλη βία.
Ζούμε σε μια κοινωνία που όλοι έχουμε μια δικαιολογία για οτιδήποτε, αλλά δεν έχουμε (ή δεν θέλουμε) λύσεις ώστε να μην επαναληφθεί. Ισως και να νιώθουμε περισσότερο άνθρωποι με την θλίψη που μας προκαλούν τέτοια γεγονότα, ώστε να έχουμε ανάγκη να επαναλαμβάνονται…