Για πόσο ακόμα θα συγκαλύπτουμε ευθύνες;

Το πρόσφατο περιστατικό με την 11χρονη ανέδειξε πολλές παθογένειες. Μια από αυτές, αφορά τα ΜΜΕ. Αναδείχθηκαν διαστάσεις του θέματος, λεπτομέρειες, που δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να κοινοποιηθούν. Διαφεύγει μάλλον ή είναι αδιάφορο, μια που το κουτσομπολιό πουλά, πως πλέον μέσω διαδικτύου ακόμα και ένα παιδί μπορεί να αναζητήσει πληροφορίες. Ποια θα είναι η επίδραση αυτού του όγκου των πληροφοριών στο παιδί; Είναι δυνατόν για μερικά κλικ παραπάνω, να εκτίθεται τόσο πολύ σε αυτές; Και κανείς να μην λαμβάνει μέτρα; Τι άραγε συμβαίνει στην κοινωνία μας, στην πολιτεία που έχει την ευθύνη του, όταν από την μια δεν πράττει τα δέοντα και από την άλλη επιτρέπει να γράφονται και να λέγονται πράγματα που μπορεί να έχουν σοβαρές συνέπειες; Είναι και αυτό μια μορφή κακοποίησης.
Και εδώ είναι η άλλη, η ουσιαστικότερη, διάσταση του θέματος. Διαβάζουμε πως η κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Αγίου Νικολάου από το 2020 και είχε συντάξει αναφορά, την οποία απέστειλε στην εισαγγελία. Για ποιο λόγο παρέμεινε το παιδί σε αυτό το ακατάλληλο όπως αναφέρεται περιβάλλον; Ακατάλληλο και λόγω αναδόχου, αλλά και λόγω χώρου και παροχών προς το παιδί (άραγε αν είχε οικονομική ένδεια, πως κατάφερε να προσλάβει έναν ακριβοπληρωμένο δικηγόρο; ).
Για πάνω από έναν χρόνο είχε εντοπιστεί το πρόβλημα. Και φτάσαμε Φεβρουάριο 2022, δάσκαλοι του παιδιού να το λυτρώσουν από την περιβάλλον που ζούσε. Είναι δυνατόν έναν υιοθετημένο παιδί να μην παρακολουθείται; Να χτυπούν κάποιοι το καμπανάκι καιρό πίσω, και να κωφεύουν αντί να δράσουν άμεσα; Ενώ θα μπορούσαν να είχαν προλάβει τα χειρότερα; Δηλαδή με την υιοθεσία τελειώνει και η ευθύνη;
Και πες ότι το “ξέχασαν”. Τι έκανε η εισαγγελία όταν έλαβε την αναφορά της υπηρεσίας του δήμου; Ενημέρωσε την αρμόδια υπηρεσία της αντιπεριφέρειας; Αν ναι, τι μέτρα ελήφθησαν για την προστασία του παιδιού; Δεν γνωρίζουμε. Και η εισαγγελία, παρακολούθησε την εξέλιξη της υπόθεσης; Επανήλθε μέχρι να πάρει επαρκή ενημέρωση; Ούτε αυτό το γνωρίζουμε.
Αν πάλι δεν ενημέρωσε, αν έμεινε στο συρτάρι, ποιος θα ελέγξει τον εισαγγελέα, τον υπεύθυνο για την προάσπιση των δικαιωμάτων του κάθε παιδιού;
Για αυτά, δεν έχουμε διαβάσει τίποτα. Σιωπή. Γιατί; Μα αν σε τόσο σοβαρές υποθέσεις οι υπεύθυνοι δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ή αν δεν ελέγχονται για τις παραλείψεις τους, τότε ποιος εξασφαλίζει ότι δεν θα επαναληφθεί;
Προ καιρού διαβάσαμε για το κολαστήριο στα Χανιά. Ομως ξεχάσαμε πως και εμείς στο νομό μας είχαμε φιλοξενία ηλικιωμένων σε ακατάλληλες δομές. Δομές ηλικιωμένων, που λειτουργούσαν για πολλά χρόνια και χωρίς άδεια. Δηλαδή παράνομα.
Διαβάζουμε στον τύπο (09/07/2020) πως “Εκαναν το χωριό παράνομο γηροκομείο” (https://tinyurl.com/yc7cegcd). Σε αυτό το δημοσίευμα απαντά (https://tinyurl.com/y7j4b95v) δημόσιος υπάλληλος, στο ΕΚΑΒ, που παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος (από που ως που; ) της επιχείρησης  εκμετάλλευσης.  Ομως δεν απαντά πουθενά με ποια  άδεια λειτουργούσε το γηροκομείο.
Διαβάζουμε σε ερώτηση βουλευτή (Απ1871/18/11/2020) στη βουλή, πως “Το Γηροκομείο Ιεράπετρας με 58 ωφελούμενους και 25 εργαζόμενους και κύκλο εργασιών 500.000 ευρώ ετησίως, λειτουργεί πράγματι σε έναν ακατάλληλο χώρο“.
Ακόμα και οι ίδιοι οι υπεύθυνοι του γηροκομείου, ομολογούσαν πως οι τρόφιμοι φιλοξενούνται σε ακατάλληλο χώρο: “Λαμβάνοντας τον λόγο ο πρόεδρος του Συλλόγου… ανέφερε ότι είναι γνωστό ότι το Γηροκομείο φιλοξενείται εδώ και 3 χρόνια σε ένα ακατάλληλο κτίριο“. Ποιος το έλεγξε και τι μέτρα πήρε;
Πρώην ταμίας του συλλόγου και εργαζόμενη, “Εκανε λόγο για τρύπες και μάλιστα τεράστιες, για «μαύρα» ενοίκια, «μαύρες» πληρωμές εργαζομένων για υπερωρίες”, δηλαδή πολύ σοβαρές καταγγελίες που έβαζαν και ζητήματα αρμοδιότητας του ΣΔΟΕ (https://tinyurl.com/y7ltra4k). Ενώ τα όσα συμβαίνουν οδήγησαν αρκετούς σε παραιτήσεις (https://tinyurl.com/y7sysbcv). Από την άλλη, μετά τις σοβαρές διαστάσεις, υπήρχαν και αυτοί που δεν τους ενδιέφεραν οι συνθήκες και η νομιμότητα και επέμεναν να παραμείνουν ακόμα και τότε ανοικτές οι δομές, πιέζοντας προφανώς προς τούτο και συμβάλλοντας στη διαιώνιση της παρανομίας και των ακατάλληλων συνθηκών φιλοξενίας. Και φυσικά, εύλογες απορίες, αν λάβει κανείς υπόψιν και τις καταγγελίες της πρώην ταμία.
Επιχειρήσεις, σύλλογοι, κλπ, μπλεγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες, υπηρεσίες με μη επαρκή ανταπόκριση (στην καλύτερη των περιπτώσεων), και μετά αναρωτιόμαστε πως συμβαίνουν αυτά.
Πως είναι δυνατόν να παραβλέπεται ο νόμος; Πως είναι δυνατόν όταν κάτι συμβαίνει για πάρα πολλά χρόνια, να μην έχει ληφθεί κανένα μέτρο; Να μην απολογείται κανείς από τους υπεύθυνους της πολιτείας; Που είναι ουσιαστικά συνυπεύθυνοι με τους δράστες των παράνομων αυτών πράξεων;
Για πόσο πρέπει ως κοινωνία να σιωπούμε βλέποντας μια στρεβλή κατάσταση; Για πόσο οι πάνω από αυτούς θα τους καλύπτουν, φέροντας και ίδιοι ευθύνη για την ανοχή τους σε επίορκους δημόσιους λειτουργούς; Συχνά όμως λυπούμαστε περισσότερο τους επίορκους, από τα θύματα τέτοιων καταστάσεων. Και που από πάνω, τους διατηρούμε στις θέσεις τους, παρότι ανίκανοι, επικίνδυνοι, ανεπαρκείς, διεφθαρμένοι (διαλέξτε τι από αυτά είναι). Θα περιμέναμε για όλες αυτές τις καταστάσεις, επίσημη και σαφή ενημέρωση για το τι έπραξε και τι όχι η κάθε υπηρεσία, και καταλογισμό ευθυνών όπου υπάρχουν.
Μεγάλο το γαϊτανάκι των ευθυνών, μεγάλο και το απόστημα. Θα βρεθεί κάποιος να το σπάσει; Μάλλον όχι. Εχουμε συμβιβαστεί με την κατάσταση, ανεχόμαστε την παρανομία, την δικαιολογούμε μάλιστα συχνά, αδιαφορούμε. Αγανακτούμε για όσα συνέβησαν πχ στα Χανιά, σε άλλες περιοχές, αλλά δεν κοιτάζουμε και τα του οίκου μας. Για όσα συμβαίνουν δίπλα μας.
Βεβαίως, δικαιολογίες θα ακούσουμε πολλές. Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Και αυτή είναι πως υπάρχουν πολύ σοβαρές ευθύνες των ελεγκτικών μηχανισμών. Και κάποιος πρέπει να ζητήσει τον καταλογισμό τους. Παιδιά, ηλικιωμένοι, αναξιοπαθούντες, στο έλεος της αδιαφορίας, των οικονομικών συμφερόντων, των αρρωστημένων παθών, της σκληρότητας, της αναλγησίας, της συγκάλυψης, της σιωπής. Και πολλές “καλές” προθέσεις, που όμως στην πράξη ενίοτε αποδεικνύονται απάνθρωπες και φρικτές. Για πόσο ακόμα θα συγκαλύπτουμε ευθύνες;