Αρνούμαι να σιωπήσω

Οταν τον Ιούνιο σχολίαζα την κατάσταση της δημόσιας υγείας, μιλώντας για κατάρρευση, εξέφραζα την αγωνία μου για το που οδηγούμαστε. Το κεντρικό νοσοκομείο του νομού αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά προβλήματα.
Δυστυχώς, αυτές τις μέρες πέθανε ένας νέος άνθρωπος, μόλις 25 ετών, γιατί δεν εφημέρευε αναισθησιολόγος και χειρούργος. Ενας άνθρωπος που πιθανόν να είχε σωθεί αν υπήρχε έγκαιρη αντιμετώπιση. Πήγε ξημερώματα στο νοσοκομείο, παρέμεινε εκεί χωρίς να αντιμετωπιστεί το περιστατικό, κλήθηκαν γιατροί μετά από περίπου δύο ώρες, πήγαν οι άνθρωποι όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, αλλά ήταν αργά. Χάθηκε…
Και διαβάζω σήμερα (23/08/2019) ανακοίνωση της διοικητού και εξοργίζομαι, από την ευκολία που παραπληροφορεί και προσπαθεί να καλύψει υπαρκτές ευθύνες. Λέει:

…ήταν παρόντες γενικός χειρουργός και αναισθησιολόγος στο νοσοκομείο οι οποίοι και διαχειρίστηκαν το προαναφερθέν περιστατικό…

Τι εννοεί; Γιατί διατυπώνει ένα γεγονός με τέτοιο τρόπο που να μην είναι σαφές τι συνέβη; Δηλαδή, ότι τους ξύπνησαν ώρες μετά, πήγαν όσο γρηγορότερα μπορούσαν παρότι δεν εφημέρευαν, αλλά δεν τον πρόλαβαν.
Και εν πάση περιπτώσει, τι θέλει να μας πει; Οτι όλα καλά; Πως η διαχείριση ήταν σωστή; Πως ακόμα και αν εφημέρευαν γιατροί δεν είχε ελπίδα;  Μπορεί να βγει να το δηλώσει; Αν ναι, γιατί δεν το είπε ευθέως; Μήπως γιατί υπήρχε ελπίδα να σωθεί;
Είναι δυνατόν μετά την τραγική κατάληξη, ο στόχος να είναι πως να καλυφθούν οι ευθύνες της διοίκησης και όσων συνέβαλαν στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται το κεντρικό νοσοκομείο του νομού; Του νοσοκομείου και της υγείας γενικότερα, για την οποία πανηγύριζε προεκλογικά ο κυβερνητικός υποψήφιος πως:

Νιώθω ιδιαίτερη χαρά, γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να υπηρετήσω τον τόπο μου με κυβέρνηση της Αριστεράς. Μαζί πετύχαμε την αναβάθμιση υπηρεσιών υγείας στο Νομό.

Δυστυχώς η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Και επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τις ανακοινώσεις του Ιατρικού Συλλόγου Λασιθίου και των εργαζομένων, αλλά με τον τραγικότερο τρόπο. Το νοσοκομείο είναι σοβαρά υποστελεχωμένο και  μόνο η τύχη προφυλάσσει κάποιους ασθενείς από τα χειρότερα. Και προφανώς και ο σχολιασμός δεν υποκρύπτει κάποια μομφή για το προσωπικό.

Οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο. Ομως πέρα των ευθυνών, πρέπει να υπάρξουν άμεσα λύσεις. Και αν δεν φωνάξουμε, αν δεν παρέμβουμε, αν δεν πάρει διαστάσεις το πρόβλημα, δεν είναι ορατές. Αναρωτιέμαι τι έχει πάθει η κοινωνία. Γιατί δεν αντιδρά; Οι φορείς; Η αυτοδιοίκηση; Είναι δυνατόν να μην έχουν επίγνωση της κατάστασης; Μα απασχολεί συχνά τα τοπικά ΜΜΕ. Κουβεντιάζεται. Τι συμβαίνει; Εχει αυτοκτονικές τάσεις η κοινωνία μας; Δεν βρίσκω λογική εξήγηση. Νομίζω ο Σύλλογος Φίλων Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου, πρέπει να αναλάβει δράση και πρωταγωνιστικό ρόλο. Να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει. Να κάνει επαφές και να αποσπάσει δεσμεύεις.
Χθες ήταν κάποιος επισκέπτης, κάποιος άγνωστος. Αύριο ο συγγενής, το παιδί, ο φίλος. Είναι ντροπή, είναι εγκληματικό αυτό που συμβαίνει.
Αρνούμαι να κάνω ότι δεν βλέπω, ότι δεν ακούω. Αρνούμαι να αδιαφορώ για την κατάσταση που επικρατεί. Αρνούμαι να σιωπήσω.

ΥΓ: Αποτέλεσμα της αγωνίας μου για την κατάσταση της υγείας, ήταν να εισπράξω αγωγή από τον βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Λασιθίου Θραψανιώτη, για δήθεν συκοφαντική δυσφήμηση, όταν στο θέμα της οικογένειας του δεν μίλησα πουθενά για παρανομία. Ομως δεν γινόταν να μην κάνω συγκρίσεις. Δεν γινόταν να διαβάζω για παρεμβάσεις στο θέμα του φαρμακείου ΕΟΠΥΥ, αλλά όχι για το νοσοκομείο. Οταν προσελήφθη ο γιος του (τον Μάρτιο) σε ένα ανύπαρκτο φαρμακείο, που τελικά λειτούργησε (τον Ιούλιο) κατόπιν της ανάδειξης του θέματος. Μέχρι τότε, επρόκειτο περί αργομισθίας. Στόχος η φίμωση μου, όπως ανεπιτυχώς επιχειρήθηκε και κατά το παρελθόν. Δεν θέλουν κριτική, δεν θέλουν ανάδειξη προβλημάτων. Θέλουν μοιρολατρικά να αποδεχόμαστε και να σιωπούμε.