Ο Κοκκίνης, ο ΣΥΡΙΖΑ, και η αλήθεια

Κόρη του υποψήφιου Δημάρχου κ. Κοκκίνη, με το που αλλάζει η κυβέρνηση, τον Φεβρουάριο 2015, βρίσκεται στο γραφείο του υφυπουργού διοικητικής μεταρρύθμισης. Τον Ιούλιο, μετακινείται στο υπουργείο εργασίας, στο γραφείο υπουργού αυτή τη φορά. Τον Νοέμβριο του 2016, στο γραφείο υφυπουργού εξωτερικών. Και τέλος, τον Νοέμβριο του 2017, στο Στρασβούργο, στην ΕΕ ως εθνικός εμπειρογνώμονας σε θέματα πολιτισμού (αυτό μεταφράζεται σε πολλές χιλιάδες ευρώ τον μήνα).
Τα παραπάνω αναφέρονται δημόσια στο βιογραφικό της.
Ολα δείχνουν μια στενή σχέση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που μεταφράστηκε και σε στήριξη στην υποψηφιότητα του κ. Κοκκίνη. Μια υποψηφιότητα που ουσιαστικά επιβλήθηκε στην τοπική οργάνωση από τον κ. Κουνενάκη και την ηγεσία του κόμματος, που τον συμπεριέλαβε στα χρίσματα της.
Και κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για δήθεν ανεξάρτητη και υπερκομματική υποψηφιότητα. Ποιον προσπαθούν να κοροϊδέψουν;
Και ποιοι είναι αυτοί; Τα τοπικά υψηλόβαθμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που επιστρατεύτηκαν να στηρίξουν τον συνδυασμό του κ. Κοκκίνη με την υποψηφιότητα τους. Αλλά και ο ίδιος ο κ. Κοκκίνης με τη προσωπική σχέση με το κυβερνών κόμμα.
Κάποτε πρέπει να μάθουμε σε αυτό τον τόπο, να μιλούμε την γλώσσα της αλήθειας και μόνο.
Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Καλές οι ανεξάρτητες υποψηφιότητες, αλλά δεν μπορούν να συνυπάρχουν με συνδιαλλαγές, εξαρτήσεις, και αλληλόχρεους πολιτικούς και πελατειακούς λογαριασμούς.
Δεν μπορεί μια δημοτική παράταξη που ξεκάθαρα την πατρονάρει ο ΣΥΡΙΖΑ, που της έδωσε το χρίσμα, να παρουσιάζεται ως ανεξάρτητη. Και το χρίσμα, είναι το τελευταίο. Υπάρχει πολλαπλή και ουσιαστική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή δεν μπορεί να διαψευστεί.
Και δεν μπορεί επίσης, μια δράκα αισχρών συκοφαντών να δίνει το προεκλογικό βήμα, με την ανοχή του ηγήτορα.
Ζήσαμε τις δόξες του Αγίου Νικολάου, τότε που κάποιοι χρέωναν 500 δραχμές το αυγό, που διόριζαν συγγενείς και φίλους, που έσπρωχναν χρήμα σε ημέτερους, που στραγγάλιζαν με αποφάσεις κορεσμού την ανάπτυξη, που κατείχαν για δεκαετίες δημόσιες θέσεις, που είχαν τον έλεγχο της πορείας του τόπο, και τον έριξαν στα βράχια.
Που ήξεραν να βρίσκουν θέσεις με παχυλούς μισθούς για να επιβιώνουν οι ίδιοι και συγγενικά τους πρόσωπα, απομυζώντας το δημόσιο, δηλαδή τον ιδρώτα μας.
Και εσύ συμπολίτη, που πασχίζεις να τα βγάλεις πέρα μέσα στη κρίση, που λυγίζεις από τα βάρη, που δυσκολεύεσαι να σπουδάσεις το παιδί σου, που ζεις στην ανεργία, μπορείς να είσαι αισιόδοξος, ξέροντας πως υπάρχουν και συνάνθρωποι σου που έχουν τον τρόπο τους. Μόνο που οι περισσότεροι από μας, βιώνουμε και πληρώνουμε τα αποτελέσματα.
Σου ζητούν να τους στηρίξεις, για να συνεχίσουν την ίδια επιτυχημένη (γι’ αυτούς) συνταγή.
Ως εδώ. Η αλλαγή στο Μεραμπέλλο, δεν μπορεί να ακούει στο όνομα Νίκος Κοκκίνης. Άξίζουμε καλύτερα.
Δεν προτρέπω κανέναν τι να ψηφίσει. Λέω απλά τι δεν πρέπει να ψηφίσει.  Και εν τέλει, έχει και πολιτική διάσταση. Εχει τον συμβολισμό της αν η πρωτεύουσα του Λασιθίου περάσει ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι αυτού που πίστεψαν εκατομμύρια πολίτες της χώρας, του άλλου ΣΥΡΙΖΑ. Αυτού που πρόδωσε, που κουρέλιασε την εμπιστοσύνη, που πούλησε την ελπίδα του. Που κατέληξε να πηγαίνει αλά μπρατσέτα με το χθες.
Δικαιολογημένος ενίοτε ο θυμός, αλλά προσέξτε μην στο τέλος τιμωρήσετε (πάλι) τον εαυτό σας.