Ο παράνομος λιμενικός…

Εγινε ξανά θέμα, όπως πολλές φορές, η στάθμευση οχημάτων στη γέφυρα. Χρειάστηκε να πιέσει η δημοτική αρχή για να υπάρχει έλεγχος. Σήμερα λοιπόν, τουλάχιστον την ώρα που ελήφθη η φωτογραφία, κανένα όχημα δεν υπήρχε (και πολύ ορθώς), με μόνη εξαίρεση μοτοσυκλέτα του λιμεναρχείου Αγίου Νικολάου.
Είναι πρόκληση. Δεν συντρέχουν οι λόγοι που να δικαιολογούν την παραβίαση του ΚΟΚ από τον λιμενικό. Θα μπορούσε να είχε σταθμεύσει λίγα μέτρα παραπέρα, ώστε και να είναι νόμιμος και να μην προκαλεί. Τα όργανα οφείλουν με τη όλη τους συμπεριφορά να αποτελούν παράδειγμα. Δεν είναι υπεράνω του νόμου. Δεν εξαιρούνται από τους κανόνες που ισχύουν για τους “απλούς πολίτες”. Εκτός και αν συντρέχουν οι λόγοι που να το επιτρέπουν.
Και όπως οι πολίτες έχουν πρόβλημα να βρουν χώρο να κάνουν τη δουλειά τους, ας ψάχνουν και οι ίδιοι ειδικά, όπως στην περίπτωση μοτοσυκλέτας, όταν είναι εύκολο.
Με τούτα και με τ’ άλλα, θυμήθηκα ένα πολύ παλιό περιστατικό. Εχω μπει σε έναν στενό δρόμο, και σε κάποιο σημείο τον έχουν κλείσει, το ίδιο και έναν κάθετο σε αυτόν, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να περάσω ή να γυρίσω πίσω. Μετά από αρκετή ώρα αναγκάστηκα να το αφήσω, επειδή θα έκλεινα οι τράπεζες. Γυρίζω σε 5-10 λεπτά και βρίσκω κλήση.
Πηγαίνω στη τροχαία, τους αναφέρω τις συνθήκες φωνάζουν τον τροχονόμο, βεβαιώνει ότι πράγματι έτσι ήταν, αλλά αγριεμένος ο διοικητής, Την μειώνει όμως στο μισό. Λέω, αν έχω δίκιο τότε γιατί το μισό; Αν πάλι έχω άδικο, κακώς μου την μειώνετε. Φέρε την, το μετάνιωσα! Την δίνω, την διορθώνει. Χαιρετώ, και φεύγοντας μου λέει: “Οταν εμποδίζει κάποιος να μας τηλεφωνείτε”.
Παίρνω το όχημα μου και στην στροφή πάνω, περιπολικό παρκαρισμένο και μάλιστα άτσαλα. Τους καλώ, τον ζητώ, και του λέω “στείλτε κάποιον να βεβαιώσει παράβαση γιατί εμποδίζει ένα όχημα σας”. Αστραψε και βρόντηξε! “Ολος ο Αγιος Νικόλαος είναι παράνομος, αυτό σε πείραξε;” (ούρλιαξε). “Οχι, και πολλά άλλα με έχουν πειράξει, αλλά εσείς μου είπατε να σας καλώ. Ε, το έκανα”. Μου βρόντηξε το τηλέφωνο!
Τι θέλω να πω. Εχει τεράστια σημασία να κάνουμε το πρόβλημα δικό μας. Και όχι επειδή έχουμε την εξουσία να την εφαρμόζουμε κατά την εκτίμηση μας, την προσωπική μας γνώμη, τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες. Ή να μας ενοχλεί όταν κάποιος μας επισημαίνει τα δικά μας λάθη.
Καλό θα είναι και για την εικόνα τους και αίσθημα ισονομίας θα δημιουργούν στους πολίτες και δεν θα μπορεί κανείς να τους ζητά τον λόγο. Και πάνω απ’ όλα, να μην λαμβάνονται μέτρα και μετά να ατονούν. Δεν ψάχνουμε περισσότερα έσοδα. Μια πιο ανθρώπινη πόλη θέλουμε. Με ανοχή στα ανώδυνα, και πάταξη στην πρόκληση.