Καλά να πάθουμε!

Παραλιακός, μεσημέρι Σαββάτου, και βλέπεις ένα ενοικιαζόμενο να προσπαθεί να σταθμεύσει. Το πεζοδρόμιο φαρδύ και το όχημα στο οδόστρωμα.
Κατεβαίνει η συνοδηγός και αρχίζει ένας καυγάς με ιδιοκτήτρια καταστήματος επειδή πάρκαρε μπροστά της. Επιθετικότητα και ύβρεις. Απαράδεκτη, προσβλητική και δυσφημιστική συμπεριφορά. Αναγκάζει το ζευγάρι να πάρει το αυτοκίνητο και να φύγει. Αμέσως μετά βάζει μια καρέκλα στον δρόμο.
Σοκαριστικό το γεγονός. Ρωτώ γνωστό της περιοχής τι γίνεται και μου λένε ότι το φαινόμενο είναι συχνό, όχι μόνο στο συγκεκριμένο κατάστημα. Εξοργίζομαι…
Βρε ηλίθιε, βρε ηλίθια, αν δεν σταματήσει ο κόσμος, δεν πρόκειται να μπει στο μαγαζί σου. Ισως και να φύγει τελείως από την πόλη. Και το βέβαιο είναι, πως όταν γυρίσει στον τόπο του, θα πει τα χειρότερα.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει και στον κέντρο της πόλης. Και όχι μόνο με τα αυτοκίνητα. Με τα πάντα. Καρέκλες, γλάστρες, εμπόδια, ότι βρεθεί για να μην σταματήσει κανείς. Αν βέβαια ο καταστηματάρχης θέλει να σταθμεύσει τα αφαιρούν για να τα βάλουν ξανά.
Ανεβάζουμε οχήματα στο πεζοδρόμιο, κλείνουμε διαβάσεις και ράμπες ΑμεΑ, διπλό-τριπλό παρκάρουμε, εμποδίζουμε την κίνηση, κλείνουμε άλλα οχήματα ή τα παρατάμε στη μέση του δρόμου “για ένα λεπτό” για να κάνουμε την δουλειά μας. Κάνουμε θόρυβο, τρέχουμε, δεν δίνουμε προτεραιότητα στον πεζό, του κορνάρουμε όπως στα ζώα στην εξοχή για να μας αδειάσουν τον δρόμο.
Από την άλλη, πετάμε ή αφήνουμε όπου βρούμε τα σκουπίδια μας, ότι ώρα και να είναι, αδιαφορώντας για την εικόνα της πόλης.
Λίγο μετά, ανεβαίνοντας το “Σόχο”, σακούλες με σκουπίδια παρατημένες στο πεζοδρόμιο μπροστά στις αρχαιότητες να τρέχουν “ζουμιά”. Από καταστηματάρχη, όπως έδειχνε το περιεχόμενο. Μάλλον καφετέρια ή κάτι ανάλογο.
Την ίδια στιγμή ο αρχαιολογικός χώρος ξανά με φυτά, ξανά με σκουπίδια. Τι να προλάβει να κάνει και ο δήμος με τις περικοπές προσωπικού; Γιατί δεν βοηθάμε και εμείς; Εστω καθαρίζοντας ο καθένας τον χώρο μπροστά από το κατάστημα του. Και σε κάθε περίπτωση μην βρομίζοντας εμείς τον τόπο.
Και βεβαίως, υπάρχει θέμα και για το πως αντιμετωπίζονται οι επισκέπτες, σε πολλές περιπτώσεις.
Μπείτε μια φορά στη θέση του επισκέπτη, που έρχεται στην πόλη, θέλει κάπου να σταματήσει, να κάνει την βόλτα του, να ξοδέψει. Αν βρει χώρο, και αν δεν τον βρίσουν, έχει και συνέχεια. Βλέπει την γυφτιά και την αισθητική μας. Την αδιαφορία για τον χώρο που ζούμε, δραστηριοποιούμαστε και που μας τρέφει.
Τον βλέπεις να προσπαθεί να τραβήξει μια φωτογραφία στη γέφυρα με φόντο τη λίμνη και είναι σταματημένα φορτηγά, ακόμα και οχήματα του Λιμενικού. Το σήμα κατατεθέν της πόλης, πνιγμένο και αυτό στην αδιαφορία και στην ηλιθιότητα εκάστου ημών να καταλάβει τις συνέπειες των πράξεων του. Ακόμα και των φαινομενικά “αθώων”.
Βλέπει μια πόλη που έχει χάσει την γραφικότητα της, και από την άλλη, αν μπορούσε ο επισκέπτης να μας αφήνει κάπου τα χρήματα του (σε ένα κουτί, σε έναν υπάλληλο) και να φεύγει, θα μας βόλευε πολύ. Οχι όλους, αλλά πάρα πολλούς.
Δυσφημίζουμε κάθε μέρα τον τόπο μας, αδιαφορούμε για τη ζημιά που κάνουμε στον τουρισμό μας. Αδιαφορούμε ότι ο δυσαρεστημένος θα γυρίσει στον τόπο του και όπου βρεθεί, θα λέει για τις αρνητικές του εμπειρίες. Γιατί πολλοί από μας, βρίσκουν τον τρόπο να του χαλάσουν τις διακοπές.
Και ο πολίτης τι να κάνει; Να τσακώνεται σε κάθε περίπτωση; Αν είναι λίγες οι περιπτώσεις και πολλοί οι υπεύθυνοι πολίτες, τότε “παλεύεται”. Αν όμως πολλές οι περιπτώσεις και μεγάλη η αδιαφορία, τότε τι γίνεται; Θα περιμένουμε από τους λίγους να γίνονται εσαεί κακοί, γιατί οι πολλοί αδιαφορούν και αρκετοί άλλοι δεν θέλουν να ανακατευτούν;
Και ο ρόλος των υπευθύνων να ελέγχουν και να επιβάλλουν κυρώσεις ποιος είναι; Δεν καταλαβαίνουν πως και το κακό παράδειγμα δίνουν και κάνουν ζημιά στην τοπική οικονομία και κατ επέκταση σε όλους μας; Κατανοητή η έλλειψη προσωπικού, όμως αυτό το λίγο που υπάρχει πρέπει να σταματήσει να αρκείται σε συστάσεις.
Δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά είμαστε αυτοκαταστροφικοί. Οτι παθαίνουμε μας αξίζει. Γιατί αν νομίζουμε πως οι τουρίστες είναι μαζοχιστές, κάνουμε μεγάλο λάθος. Δεν ξέρω την λύση, όμως πρέπει να κάτσουν οι τοπικοί επαγγελματικοί φορείς σε ένα τραπέζι και να δουν τι θα κάνουν. Δεν είναι μόνο να διεκδικούν συντεχνιακά, αλλά και να ελέγχουν τη συμπεριφορά των μελών τους. Αν κάποιοι αδυνατούν διανοητικά ή λόγω χαρακτήρα να κατανοήσουν τη ζημιά που γίνεται, τότε ας τους εξηγήσουν κάποιοι, διοργανώνοντας τον χειμώνα ημερίδες με υποχρεωτική συμμετοχή των επαγγελματιών, και με σήμανση στα καταστήματα όσων έχουν συμμετάσχει. Για να μην έχουν δικαιολογία ότι δεν ήξεραν, αλλά και για να είναι αυστηρότερες οι συνέπειες για αυτούς που δεν ήθελαν να μάθουν.
Διαφορετικά, ας μην κλαίγονται ότι δεν έχουμε τουρισμό. Δεν τους φταίει η οικονομική κρίση, αλλά η ανυπαρξία δικής τους κρίσης…